Hiç kimsenin böyle küçük elleri yoktur

Saate bakmadım.sabahın yaklaştığı saatlerdi.Hava tam anlamıyla aydınlanmamıştı henüz.Minik ve sessiz adımlarla yanıma geldi."Korkuyorum" dedi.Davet bekler gibiydi ses tonu.yatağımdan hiç kalkmadan kollarımı açtım.Yatağıma geldi.Üzerime yattı.Başını her zamanki gibi kalbimin üzerine koydu.Bacaklarını karnına topladı .O muhteşem ellerinden biriyle bana sarıldı,diğeriyle saçlarımla oynamaya başladı.gözleri kapalıydı hemen uyudu.Onu izledim yine bir milyonuncu kez.Saçlarını okşadım.Göz kapaklarına ,kirpiklerine,burnuna,dudaklarına baktım baktım,baktım... Onu alıp içime sokasım geldi yeniden...Mutluluğu anlatacak bir kare dondurabilse insan hayatından bu anı dondurmak isterdim.kızlarımın bana sarılarak uyuduğu anlarııııı.. tuhaf oluyor insan içinden iki insan çıktığını düşününce...Onlar benim karnımdayken güvendeydi.Şimdi de korktukları zaman gece yarısı minik adımlarla benim yanımda alıyorlar soluğu.Yine güvende olmak istiyorlar.minicik elleriyle sarılıyorlar bana.bense kimbilir kaçıncı kez onları sonsuza kadar korumak için söz veriyorum kendime... sabah uyandığımda ezgi hala yanımdaydı .onu öptüm sabırla uyanmasını bekledim....yatakta oynadığımız ufak oyunlar çok hoşuma gidiyor.Minik ellerini severken uyandı .Bende bana nedense ezgiyi anımsatan ve ona çok sık söylediğim şarkıyı söylemeye başladım yine "hiç kimsenin yağmurun bile böyle küçük elleri yoktur" "val ,val, val,bak benim ellerim minik görüyomusun ,yağmurdan bile minik.Benim küçük ellerim val" Diye bağırarak isyan ediyordu bizim minik...