saat 9: 00 oldu dükkanda bir yandan çetin imer in hayal adlı kitabını okuyup bir yandan babamın gelmesini bekliyorum.Saatin ilerlemesi canımı sıkıyor şimdiye kadar gelip alması lazımdı beni,kardeşimin evinde geleneksel akraba gecelerinden birine katılıcaz.herkes saat 8:00 de gitmiş kardeşime.Babam evden çıktım geliyorum diye arayalı yarım saat oldu.Geleceği 2 dk. yol.İçime nasıl bir kurt düştü.Kitabın kapağını kapayıp kapıya doğru yürüdüm.Aklımdanda paranoyak şeyler geçiyor.Kızlarımı ve annemide alacaktı arabaya. Allah ım ya kaza yaptılarsa ,neden sanki kızlarıma daha çok sarılmadım ki bu sabah, ezgi ye ise hiç sarılamadım.uyandırmamak için parmak uçlarımda yaklaştım yatağına başucuna eğildim,kokusunu içime çektim.neden daha uzun kalmadım yanında,neden usulca öpmedim.Babamı aramaya korkuyorum.Allah ım nolur bir şey olmasın...nolur...Kardeşimi aradım "babamlar geldi mi" "hayır gelmedi" "iyi geldikleri gibi beni ara,benide alıcaklardı ama unuttular galiba direk sana geliyorlar sandım." kızlarımın mutlu yüzleri geliyor aklıma ve birden telefonum çalıyor.Babamın sesi soğuk ve telaşlı.İşte diyorum allah kahretmesin o kadar aklıma kaza getirdimki sonunda oldu.Hissetmiştim biliyordum."hastanedeyiz "dedi."bir kızın ayağını ezdik " dedi. Hızlıca arabaya bindiğimde kesin öykü dür diyordum .Hastaneye vardığımda baktım ki öykü ve ezgi babamın arabasında oturuyor.Annemde yanlarında.Derin bir oh çektim.ne yalan söyleyeyim kızlarıma bir şey olmadı diye sevindim.Meğerse 3 üniversite öğrencisi karşıya geçmeye çalışıyormuş.bu kız babam ona yol verdi sanmış ayağını yola uzatınca arabanın tekerleği ayağının üzerinden geçmiş.Acile gittiğimde tekerlekli sandalyede acılar içinde gördüm onu.nasıl utandım anlatamam.evet benim kızlarıma bir şey olmamıştı. ama işte bir başka annenin kızı,biricik evladı orada acı çekiyordu.zaman nasıl katılaştırıyor insanı .öğrencilik yıllarımı hatırladım.Ne zorluklar da yaşamıştık onca güzel günün yanında ve bize uzanan elleri hiç unutmadık.Bu kazada vesile oldu bana artık ailesinden uzakta olanlara yardımcı olacağım elimden geldiğince. Neyse ki kızın ayağında kırık yokmuş.Sadece ezilmiş.10 gün ayağına basamayacak.Dün aradım minibüsle okula gidecekmiş.Sabah araba gönderdim ona okuluna gidebilsin diye.10 gün boyunca da biz götüreceğiz okula.Çokta iyi yürekli bir kız zahmet etmeyin minibüsle giderim ben diyor.Bu arada adli vaka olduğu için polise ifadede verildi.Kazadan hemen sonra hastaneye götürmüş babam.doktor olayı sorunca polis çağırmış.Röntgeni çekildi emniyete gittik.O acıyla ,korkusunu üzerinden atamadan henüz ve alçıdaki bacağıyla iki kat yukarıdaki odaya gittik o ve babam ifade verdiler.İki tarafa da davacı olup olmadığı soruldu.Davacı olan yoktu.onu kaldığı yurda bırakırken" iyi geceler ablacım içiniz rahat olsun davacı olmadım" dedi.O an hızlı bir düşünce geçti aklımdan .Davacı olsada ben onunla yine ilgilenecektim.Çünkü o benim gözümde babamdan davacı olmuş biri değil.Bir annenin okuması için yanından ayırmak zorunda kaldığı biricik evladı.acı çeken bir kız çocuğu...Ben ona yardım etmeliyim.Belki benim kızlarıma da zor durumda kaldıklarında yardım eden olur. kimbilir....
